در هفته مد، تنها جایی که معمولاً از یک آرایش فشرده جاسوسی می کنید، پشت صحنه است. اما سارا برتون، کارگردان خلاق، برای اولین بار در این فصل، برای اولین بار در Givenchy، آیتم‌های روزمره را برجسته کرد و یک مینی لباس صورتی پودری و یک کیف همسان را در لباس‌های جمع و جور به هم ریخت. به نظر می‌رسد که تمرکز بر کارهای زیبایی که بسیاری از زنان انجام می‌دهند، و اینکه چگونه تلاش‌های نادیده‌ای که در ظاهر ما انجام می‌شود اغلب پاک می‌شود.
آن لباس مورد بحث تنها بخشی از مجموعه‌ای بود که زنانگی را به شیوه‌ای کاملاً تازه تجلیل می‌کرد. برتون در یادداشت های برنامه خود اعلام کرد: "من می خواهم به همه چیز در مورد زنان مدرن بپردازم." "قدرت، آسیب پذیری، هوش هیجانی، احساس قدرتمند بودن یا بسیار سکسی. همه اینها." بنابراین، یک کت مردانه به سبک لباس‌های مردانه، کمری باریک و لبه‌های کوتاه داشت، در حالی که دامن‌های توتو، دخترانه‌ای بازیگوش را نشان می‌داد. و حتی با طراوت‌تر، زنانی که این لباس‌ها را می‌پوشیدند همگی اندازه نمونه یا بیست ساله‌شان نبودند، که آن را به بازیگران نادر با سن و اندازه متفاوت در این فصل تبدیل کرد.
در یک اکوسیستم مد که زنان هنوز تنها بخش کوچکی از موقعیت‌های قدرت را تشکیل می‌دهند - همانطور که سال گذشته در همین زمان گزارش دادم، با تغییرات اندکی از آن زمان تاکنون - برتون یکی از معدود مدیران خلاق زن یک برند لوکس است. فراتر از شکاف جنسیتی در C-suite (یا بهتر است بگوییم، آتلیه)، وقتی صحبت از بیان جنسیت در مد می شود، در یک محیط درهم و برهم قرار داریم. با برخی استثناهای قابل توجه، اکثر مجموعه‌های این فصل تلاشی برای محو کردن یا زیر سوال بردن دودویی جنسیت نداشتند و در واقع اغلب در اردوگاه‌های ابرقطبی قرار می‌گرفتند. (این موضوع را به تأثیر طولانی مدت بیمبوکور، وسواس نسبت به مد سنتی، یا محافظه کاری رو به رشدی که در حال حاضر در هر حوزه فرهنگ نفوذ کرده است، در نظر بگیرید.) همانطور که با دنیای پسا رو و افزایش حملات به حقوق زنان دست و پنجه نرم می کنیم، و در بحبوحه ماه تاریخ زنان که به طرز عجیبی خاموش به نظر می رسید، به نظر می رسد که بسیاری از مدها دوباره در حال تغییر هستند.
اما استفاده از ایده‌های سنتی زنانگی در آثارتان همیشه به معنای تایید آنها نیست، همانطور که مجموعه‌ای از مجموعه‌هایی از طراحان زن متفکر - از جمله برتون - نشان داده است. میوچیا پرادا با هر دو مجموعه پرادا و میو میو خود در مورد تغییر کدهای زنانه شفاف بود و در مورد دومی گفت که "بازتابی از معنای زنان است که از طریق لباس بیان می شود."
در پرادا، موهای مدل‌ها عمداً به هم ریخته شد، و خانم پرادا و مدیر خلاقش راف سایمونز، آنها را در تصاویری از زنانگی تجهیز کردند. حتی زمانی که ظاهراً ظاهراً «کنار هم» و «بانو» بودند، یک یادداشت غیرکلیدی زده می‌شد، مقدمه‌ای ناسازگار از یک تناقض خوشمزه، مانند لباس‌های مجلسی بورژوایی با طرح‌های گل‌دار کمی نامرتب. لمس‌های سنتی زنانه مانند کمان، انتزاعی‌تر از کلیشه‌های عشوه‌گری به نظر می‌رسند، همان طور که هستند صاف و خالی شده‌اند. در همین حال، سینه بند گلوله ای شاید بزرگ ترین تیتر در Miu Miu بود. این یک هت تریک معمولی از میوچیا بود: فراخوانی از رابطه جنسی که به طرز لذت بخشی احساس ناخوشایندی داشت و به ما فرصتی داد تا در مورد چگونگی بررسی دقیق بدن زنان و استفاده از مد برای تغییر شکل آنها فکر کنیم.
دو طراح دیگر در سال 2025 برداشت‌های قابل‌توجهی از زمین‌های نامطمئن ارائه کردند. چمنا کمالی در Chloé گفت که هدف او بزرگداشت این زن چندوجهی است. او که رمانتیسیسم بوهو را به خط مقدم مد بازگردانده بود، در لباس‌ها و توری‌ها بی‌تفاوت بود، اما راحتی لباس‌ها در دهه 70 باعث می‌شد که به شیوه‌ای سرگرم‌کننده و موج اول احساس آزادی کنند.
و در حالی که "رقص لپ تاپ به دور" ممکن است در ابتدا فمینیستی ترین فرض به نظر نرسد، استلا مک کارتنی شوخ طبعی و قدرت را در این تضاد در باند فرودگاه خود یافت، که شامل رقصنده های مرد و زن در کنار مدل هایی با کت های ژاکتی برجسته بود. به گفته طراح، هدف این بود که یک کمد لباس روزانه برای زن شاغل ارائه کند که در تمام مراحل زندگی از او تجلیل شود. اگر واقعاً نمی توانید همه چیز را داشته باشید، حداقل می توانید مانند آن لباس بپوشید؟
https://www.elle.com/fashion/a64150718/female-designers-fall-2025-collections/